Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.5 061.jpeg

—   53   —

dzieńca. Dziecię, które trzymała na ręku, niewidzialne prawie było śród okrywających je łachmanów.
 — Czego chcesz? — z roztargnieniem, lecz łagodnie, zawołał Milord.
 — Grosika! — szepnęła dziewczynka.
 — Chodź, Milordzie! chodź-że: — wołali towarzysze Milorda, stojący już przy drzwiczkach powozu. Ale Milord sięgnął ręką do kieszeni, wydobył z niéj niezmiernie elegancką, niewieściemi snadź paluszkami urobioną, sakiewkę, i położył na małéj, wyciągniętéj ku niemu, dłoni parę srebrnych monet.
 — Milordzie! spóźnimy się! już i tak spóźniliśmy się srodze! — wołali towarzysze.
 Ale Milord zapytywał dziewczynkę w łachmanach.
 — Jakież to dziecko nosisz?
 — Braciszek, — odpowiedziała z cicha.
 — Milordzie! Milordzie! bój się Boga! opuścisz piérwszego mazura!
 Milord jednym skokiem był już na stopniu powozu.
 — Piérwszego mazura z panną Pelagią tańczę — zawołał.
 — Szczęśliwcze! — odpowiedziało parę głosów.
 — Z kopyta! — krzyknął Milord do woźnicy.
 Od wczesnéj wiosny do późnéj jesieni, ile razy wschodzące słońce zaiskrzyło skraj widnokręgu rąbkiem złotym i różowym, tyle razy w wązkich drzwiach