Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.3,4 525.jpeg

 Teodora skamieniała na chwilę, lecz wnet zawołała znowu.
 — Nie prawda! nie prawda! kłamiesz! kłamiecie wszyscy, dlatego tylko, żeby mnie udręczyć! to nie zaręczynowy pierścionek! ona go tak sobie wzięła! Ukradła może! czy ja wiem?
 — Proszę mi zaraz milczéć! — krzyknął pan Klemens. — Jak śmiész mówić coś podobnego o siostrze mojéj żony!
 — Daj pokój, Klemensie! to waryatka! — wołała pani Jadwiga.
 Helka śmiała się do rozpuku, wołając:
 — Nie pierścionek, nie pierścionek ukradłam ja, ale samego jéj narzeczonego!
 A modniarka łagodnym i współczującym głosem wtrąciła w chór ogólny:
 — Może pani wody trochę napije się... tam na komodzie stoi karafka z wodą...
 Kobieta szalała. Ochrypła od krzyku, jakby samę siebie ogłuszyć chciała, wciąż chwytając się za głowę, krzyczała:
 — Kłamiesz, jędzo! kłamiesz, ty żmijo! kłamiesz, ty bracie wyrodny! kłamiecie wszyscy!
 W téj chwili rozległy się na wschodach gankowych śpieszne kroki męzkie.
 — Ot i pan Tyrkiewicz wraca! — zawołała pani Jadwiga i dodała:
 — Wiész co, Teosiu, przestań krzyczéć i zapytaj