Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z różnych sfer t.3,4 323.jpeg

 Drżącemi ustami uśmiechnęła się i zarazem ruchem pełnym energii wyprostowała kibić.
 — Nic to! prząść je będę w milczeniu, z sercem i czołem czystém... do końca!...
 — A ta złota nitka, o któréj mówiłaś mi kiedyś?
 Mocno, bardzo mocno ścisnęła moję rękę i odpowiedziała:
 — Ta złota nitka błysnęła mi nieoczekiwana, niewzywana. Nad szarą przędzą moją błysnęła wysoko i wysoko pozostanie... Świeci mi z góry... jak promień słońca, i kiedy jestem bardzo już zmęczona i smutna, podnoszę ku niéj oczy, lgnę do niéj sercem i biorę od niéj znowu trochę sił i spokoju...
 Patrzała, mówiąc to, wysoko i wyciągała w górę splecione ręce. Dwie już tylko ciche łzy płynęły po jéj policzkach. Po chwili, kryjąc oczy w dłoniach, z cicha mówiła:
 — Bo wiedziéć, że ktoś piękny, dobry, wielki, myśli o nas czasem serdecznie i z tęsknotą — i marzyć czasem o wielkiém a niepodobném szczęściu... czyż to nie wielka, choć smutna, radość? Po chwili dodała: — To moja jedyna radość na ziemi!...
 Wyciągnęłam ramiona, aby objąć ją do siebie przygarnąć; chciałam powiedziéć jéj wiele, wiele rzeczy, ale na progu gabinetu ukazał się ex-profesor z gazetą w obu rękach, ożywionym bardzo krokiem zbliżył się i, usiadłszy obok nas, zaczął:
 — Wa... ważna w... w. wiadomość!.. Z przebie...