Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z życia realisty 220.jpeg

Ulany i dać wam zupełną możność wzajemnego zapomnienia o sobie. Ulana przyjechała do Hor w wielce opłakanym stanie zdrowia, biedaczce zanosiło się podobno na suchoty, ale poczciwa Zofia, jak zaczęła sprowadzać do niéj doktorów ze wschodu i zachodu, północy i południa, jak zaczęła kurować ją wodami mineralnemi, mlekiem krowiém, koziém i nie wiem już czém więcéj, dziewczyna odzyskała siły, choć na zawsze została tak blada i delikatna, że nieledwie przezroczysta. Następnie bratowa moja nauczyła ją czytać, pisać i uczyniła z niéj przyboczną swoję frejlinę, vulgo faworytę taką, że bez niéj i kroku nie stąpiła. Przez parę lat jednak, mimo wybornego położenia swego, Ulana była niezmiernie smutna, ale z czasem uspokoiła się i lubo nigdy nie została tak wesołą, jak bywają ukraińskie dziewczęta, to i rozpaczy żadnéj nie okazywała i często z przyjemnością słuchaliśmy, siedząc na ganku, jak ona o zmroku, w jakiéjś odległéj części parku, śpiewała swoje proste piosenki. Ma foi! piękny ma głos i gdyby się kształciła, mogła-by zaćmić niejednę wokalną sławę, ale niepotrzebnie ci to mówię, bo zapewne lepiéj znałeś jéj głos od nas wszystkich.
 — Teraz — mówił daléj Edward, po chwili milczenia, w ciągu któréj zapalił sobie cygaro — teraz następuje finał mego opowiadania, a tym razem koniec istotnie wieńczy dzieło. Przed trzema czy czterema laty, Mieczysław sprowadził z Odessy ogrodnika,