Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Z życia realisty 090.jpeg

 — Czego chcecie, paniczu?
 Przez chwilę nie byłem w stanie przemówić, dziewczyna patrzyła na mnie swemi przezroczystemi, lekko zaniepokojonemi oczyma.
 — Ulano! czy ty nie widzisz, że ja tu jestem? — rzekłem w końcu, czując sam niewyraźnie, że mówię niedorzeczność.
 Zdziwienie odmalowało się w oczach dziewczyny, na twarz jéj i czoło powoli, stopniowo, karminowy wstępował odcień.
 — Alboż co, paniczu? — spytała z cicha.
 — Ja chcę, Ulano, żebyś ty mnie widziała, jak jestem przy tobie — rzekłem łagodniejszym już ale drżącym jeszcze głosem.
 — Chyba wy, paniczu, nie chcecie, żebym ja dobrze robiła, co do mnie należy, jeżeli żądacie odemnie, abym się oglądała i patrzyła na was — odpowiedziała powoli, lekko wzruszając ramionami.
 Chociaż byłem w stanie silnego wzburzenia, poczułem całą słuszność i rozsądek téj prostéj odpowiedzi; ale, zamiast ochłodzić mnie i wytrzeźwić, doprowadziła mnie ona do rodzaju egzasperacyi.
 Jakiś ciemny, grzeszny instynkt, zagrał we mnie, ogarnęła mnie chęć udręczenia téj dziewczyny, żeby, choć przez to, poczuła obecność moję przy niéj.
 — Alboż ty myślisz, że robota twoja dobra! — rzekłem gniewnie a zwracając się do jednego z oficya-