Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Widma 029.jpeg

zaduma. Nie była strwożoną znalezieniem się wśród miejsc i osób obcych; zdawało się tylko, że myślała nad czémś chmurnie a spokojnie.
 Chłopiec pierwszy przerwał milczenie.
 — Cóż? — zapytał — ze wsi przyjechałaś? cóż tam na wsi? Jak to wygląda?
 — Alboż sam nie widziałeś? — odpowiedziała z cicha, lecz śmiało.
 — Żebym widział, tobym nie pytał. Co ja widział? Żółte ściany i koniec. Czy i na wsi są takie żółte ściany?
 Tu rzucił ręką, wskazując brzydkie, monotonne, żółte, jak ośrodek jaja, ściany rodzicielskiéj bawialni.
 Dziewczynka spojrzała dokoła i odrzekła:
 — Nie! Takich ścian tam nie ma.
 — A cóż jest?
 Z powagą i niezmąconym spokojem wyliczać zaczęła:
 — Drzewa, takie zielone... ptaki, kwiaty, żyto, kury, indyki takie wielkie, koty... wszystko!
 — Patrz! patrz! — rzekł Julek — to tam dużo ładnych i ciekawych jest rzeczy! Szczęśliwa jesteś, żeś to wszystko widziała.
 Dziewczynka wymówiła krótkim i dziwnie suchym tonem:
 — Nie!
 — Co? nie? — zapytał Julek.
 — Ja nie jestem szczęśliwą! — odpowiedziała.
 — A dla czegoż to? Przecież do klas nie chodzisz i na takie żółte ściany od urodzenia swego, tak jak ja, nie patrzałaś! To i czemu nie jesteś szczęśliwą?
 — Ot, zwyczajnie, — rzekła — sierota i koniec.
 — No! matki i ojca nie masz, już słyszałem o tém. Z dziatkiem dziś się poznałaś i zdaje się, że nie wielką