Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Ascetka 050.jpeg

żyła się i wśród szklanych ścian kapliczki, za modlącem się dzieckiem stanęła. Dziewczynka więcej uczuła niż spostrzegła czyjąś bliską obecność, obejrzała się i z przestrachem porwała się z klęczek. Wiedziała, że jej tu znajdować się nie wolno. Ale zakonnica, końce białych palców na ramieniu jej kładnąc, zapytała:
 — O co tak gorąco Św. Jana prosiłaś?
 Ze spuszczonemi powiekami, róg białego fartuszka w palcach kręcąc, dziecko, po chwilowem wahaniu się, szeptem zaczęło:
 — Te słówka niemieckie, proszę pani, takie trudne, że żadnym sposobem nauczyć się ich nie mogę... Wczoraj panna Joachima gniewała się na mnie, że ich nie umiałam... Dziś zrana uczyłam się, uczyłam się... i nic... co nauczę się, to zapomnę...
 — O cóż więc Św. Jana prosiłaś?
 — Żeby mi pomógł nauczyć się niemieckich słówek.
 Usta siostry Mechtyldy miały wyraz surowego zamyślenia, ale we wzroku jej, ku małej głowie spuszczonym powstawał uśmiech.
 — Jakim sposobem przyszłaś tu? — zapytała.
 Dziecko po raz pierwszy oczy ku niej podniosło.
 — Starsze panny mówiły, że na klasztornych korytarzach jest taka ładna, ładna kapliczna Ś-go Jana. Poszłam jej szukać... Nie wiedziałam gdzie... ale szłam... szłam... takie ładne korytarze... Przed Najświętszą Panną, co tak taka śliczna stoi i z rączek promienie sypie, troszkę pomodliłam się i znów poszłam Ś-go Jana szukać... aż i znalazłam!