Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom I 168.jpeg

gardy nawet niegodny. Teraz także, całą osobę jego okrywał wyraz obojętności doskonałej, nawet znudzenia, od którego skurczyły się usta i pożółkła nieco różowość okrągłych policzków, a w oczach błękitnych, szklisto w dal zapatrzonych, malowało się coś jakby niezadowolenie, lub uczucie doświadczonego zawodu, marzenie, czy marzycielstwo, nadaremnie po przestrzeni ścigające mary nieuchwytne. Nie spostrzegł ojca, bo szklistemi oczyma kędyś daleko patrzał; nie zobaczył też Darwida i baron, czegoś pilnie w portmonetce szukający, aż wyjął z niej dziesięciorublowy papierek i rzucił tragarzom, którzy umieścili byli w wagonie pakunki i kwiaty śpiewaczki. Przytem rzucił przez zęby:
 — Nie mam drobnych!
 Maryan, nie budząc się z zamyślenia, jakby machinalnie wymówił:
 — To dziwne!
 — Co? — zapytał baron.
 — To, że wszystko na świecie jest tak drobnem, drobnem...
 — Oprócz apetytu mego, który w tej chwili jest kolosalny! — zawołał baron.
 — No i tych sum bajońskich, które Maryan wydawać musi! — pomyślał Alojzy Darwid, idąc ku swej karecie.