Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom I 143.jpeg

wany, elegancki, z ruchami sprężystymi i swobodnym uśmiechem na ustach. Powieki tylko miał zaczerwienione i dużo niepodobnych do wygładzenia zmarszczek na czole. Klemensowa z przeraźliwem klapaniem kaloszów do kuchni wracając, mruczała:
 — Komedyant! ot komedyant!
 Dwaj młodzieńcy przyjacielsko uścisnęli mu rękę. Znać było, że go lubili.
 — Cóż pan nam zniknął dziś na dzień cały? — zapytał baron Emil. — Czekaliśmy na pana u Borela... wyborny dziś dał nam obiad... A może pan pości?...
 — Daj mu pokój, on ma zmartwienie — wtrącił Maryan. — Tak mi cię żal, mon bon vieux, że namówiłem barona, aby ze mną do ciebie zajechał. Nie mogę przecież pozostawić cię na pastwę melancholii...
 Kranicki był rozrzewniony, wdzięczność i czułość patrzały mu z oczu.
 — Merci, merci! quel coeur! Rozrzewniacie mię...
 Uścisnął po kolei ich ręce, rękę Maryana dłużej, niż barona w dłoni zatrzymując, ze słowami:
 — Mon cher... cher... cher...
 Młodzieniec śmiał się.