Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom I 139.jpeg

 Nakoniec przemówiła:
 — Czy będziesz zaraz jeść obiad? Już gotowy.
 Stłumionym głosem poprosił o obiad, jednak nie jadł nic prawie; Klemensowa nigdy jeszcze nie widziała go tak zgnębionym. Nie zapytała jednak o nic. Gdy nadejdzie stosowna chwila, sam powie jej wszystko. Nie należał do tych, którzy tajemnice swe niosą do grobu. Usługiwała mu, podawała jadło, przyniosła herbatę, stół uprzątnęła — milcząc. Raz wpadła w kłopot. Spiesznie przechodząc przez pokój, zgubiła jeden z kaloszów, które miała na nogach.
 — A niechże cię! co moment z nóg spadają! — mruknęła i przez kilka minut walczyła z kaloszem, który uciekał od stopy, z szelestem posuwając się po podłodze. Kranicki głowę podniósł.
 — Co tam takiego? — zapytał.
 Nie odpowiedziała, ale kiedy była już blizko drzwi kuchennych, on zawołał:
 — Co Klemensowa masz takiego na nogach, że tak klapie? To irytujące!
 Zatrzymała się przy drzwiach.
 — Co mam na nogach? A twoje stare kalosze! Czy mam może trzewiki na codzień niszczyć, a potem zaraz nowe kupować? «Irytu-