Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom I 111.jpeg

raz ona z kolei nie mogła wymówić nic. Pochylone jej czoło powoli zapływało rumieńcem aż cicho zapytała:
 — Czy... ojciec twój jest w domu?
 — Przed kilku minutami słyszałam, jak odjeżdżał.
 — Jeżeli po powrocie zechce widzieć się ze mną, powiedz, że na niego czekam.
 — Dobrze, mamo.
 We drzwiach odwróciła się jeszcze:
 — Jeżeli ktokolwiek inny... nie mogę!
 Nie zbliżając się, o kilka kroków od matki stojąc w sztywnej postawie modnie ubrane, panny, Irena odpowiedziała:
 — Niech mama będzie spokojną. Nie odejdę stąd ani na krok i nie pozwolę, aby ktokolwiek przerwał spoczynek mamy. Nawet ojciec, jeżeli zechce... to możeby lepiej jutro!
 — O, nie, nie! — z nagłą żywością zawołała Malwina — owszem, jak najprędzej... ojca proś i mnie oznajm... jak najprędzej!
 Irena odpowiedziała:
 — Dobrze, mamo!
 Malwina, drzwi sypialni za sobą zamknęła i kilka kroków uczyniwszy, upadła na klęczki przed bogato usłanem łóżkiem. Wśród sprzętów obitych adamaszkiem pomarańczowej barwy,