Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom I 083.jpeg

 — Sapristi! — zaklął Maryan i zaraz roześmiał się znowu.
 — I dlatego? za to? Czyżby i on wierzył w malowane garnki? Miałem go za człowieka nowego!
 — Hélas! — westchnął Kranicki.
 Szli chwilę w milczeniu, minęli pierwsze piętro domu. Kawalerski apartament Maryana znajdował się na drugiem.
 — Żal mi ciebie, mon bon vieux, żal ogromnie — zaczął znowu młody Darwid. Tak się z tobą zżyłem, tak przywykłem... Będziesz miał przykrości i biedna mama także... Skąd mu się to wzięło? Człowiek tak rozumny! Myślałem, że ma głowę lepiej wywentylowaną...
 Nie mógł dokończyć, bo Kranicki u samych drzwi mieszkania na szyję mu się rzucił. Płakał. Batystową i woniejącą chustką ocierając oczy, mówić zaczął:
 — Mój Marysiu, ja tego ciosu nie przeżyję! Ja tak was wszystkich kocham... ty... dla mnie... jak brat młodszy.
 Usiłował całować go, ale Maryan usunął się od uścisku i łez, których wilgoć z przykrością uczuł na twarzy.
 — Mais c’est absrude! — zawołał. — Mamy dlatego zrywać z sobą stosunki, że się one ko-