Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom I 059.jpeg

 — Co oni takiego grają? — głową wskazując scenę, zapytał Blauendorf.
 — Ma foi! jednego słowa nie słyszałem.
 Zwrócił się do Kranickiego:
 — Mon bon vieux, co się tam dzieje na scenie?
 Kranicki nagle opuścił rękę z lornetką i wybełkotał:
 — Plait-il? Co mówiłeś, Marysiu?
 Oczy jego, piękne jeszcze w podłużnej swej oprawie, oszklone były łzą.
 — Ho, ho! romantyk nasz łzę ma w oku! Rzecz musi być rozczulająca! Słuchajmy!
 Zaczęli słuchać, ale wcale inaczej, niż wszyscy.
 Kiedy ścierające się na scenie namiętności przyśpieszały bicie serc wszystkich, albo poezya, tryskająca w słowach podniosłych, zachwyceniem rozpromieniała twarze, oni uśmiechali się niedbale i lekceważąco; kiedy głupota, sobkostwo, dowcip, wywoływały śmiech lub uśmiechy, zastygali w powadze chłodnej, nadętej, wzgardliwej; kiedy nakoniec, wobec spuszczającej się kurtyny rozległ się ogłuszający i nieskończony grzmot oklasków, ręce ich z ostentacyjną bezczynnością spoczęły na brzegu loży. To sprzeciwianie się ogólnym wrażeniom i uczu-