Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom I 045.jpeg

 — Otóż to jest w całem znaczeniu pięknie mówić i pięknie czynić! W sposób prawdziwie wspaniały używa pan darów fortuny.
 — Nie fortuny, książę, nie fortuny! — zawołał Darwid — lecz pracy żelaznej!
 Książę z żywością odpowiedział:
 — Tacy pracownicy, jak pan, to rycerze dzisiejszego świata, nowożytni Dugueschn’y i Cydowie!
 Wstał i ściskając ręce Cyda, zapisywał w jego pamięci niedaleką już datę zabawy myśliwskiej. Był to arystokrata najczystszej krwi, posiadający popularność szeroką i dość zasłużoną. Darwid promieniał. Towarzysząc księciu do drzwi przedpokoju, wyglądał tak, jak gdyby nigdy żaden kłąb wężów nie wił się w jego piersi, dyszącej teraz uciechą i dumą. U drzwi książę zatrzymał się jeszcze, coś sobie przypomniał.
 — Niech pan przebaczy niedyskrecyę zapytania, ale interesuje mię to niezmiernie. Ile jest prawdy w pogłosce, obiegającej miasto, że baron Emil Blauendorf będzie miał zaszczyt otrzymać wkrótce rękę starszej córki pana?
 Wyraz twarzy Darwida uległ nagłej zmianie; stał się ostrym i surowym.
 — Gdyby jaka część prawdy mieściła się