Strona:PL Eliza Orzeszkowa-Argonauci tom II 028.jpeg

 — Ślicznego ma pani pieska!
 — Jest bardzo grzeczny — odpowiedziała.
 — A na imię mu? — zapytał drugi.
 — Pufik! — objaśniła.
 Nie śmiała się wcale, bo nie było z czego. Pufik jest naprawdę grzeczni i imię ma ładne, ale ci panowie, patrząc na nią, uśmiechali się bardzo przyjemnie, a jeden z nich rzekł do ojczulka:
 — Jak szybko czas upływa! Niedawno jeszcze widywałem młodszą córkę pana dzieckiem, a teraz...
 Drugi podchwycił:
 — Jest już prawie dorosłą. Wzrostem dorównywać się zdaje starszej siostrze...
 Tamten znowu zaczął:
 — Bardzo rzadko tej zimy mamy przyjemność widywania rodziny pana w towarzystwach...
 Drugi potwierdził:
 — Żona i córka pana prowadzą w tym roku życie bardzo zamknięte...
 — Żona moja uskarża się na częste migreny — odpowiedział ojczulek, a wtedy i nieznajomy, duży pan się odezwał.
 Dotąd Kara, opowiadając rozmowę dwóch panów, zmieniała głos, naśladowała ruchy i po-