łoby, jak można najdłużéj przeciągnąć czas nawracania, bo z ustaniem wyznawców Budaizmu ustałby i powód ich istnienia, a więc i znaczne pensye. Rok rocznie przynęcają jaką sektę Buriatów, przejeżdża z Irkucka archirej[1] i chrzci ich. Dla przyjęcia przytém prawosławia nie obowiązany wcale Buriata nie tylko już pojmować znaczenia wiary, lecz nawet i znać pacierza, tylko się przeżegnać. Lecz czegoż można żądać od nowonawróconych, kiedy i dawni wierni najpowszechniéj nie umieją nawet ani Ojcze nasz. Całe nabożeństwo miejscwych włościan ogranicza się na żegnaniu i biciu pokłonów. Wreszcie ludność tameczna różni się jeszcze i tém od ogółu Rosyan, że wcale nie lubi uczęszczać do cerkwi. W wielkie święta wysyłają tylko z niektórych domów jakby w delegacyi po jednéj osobie.
Oprócz powyżéj wymienionych mieszkańców przysyłają tu jeszcze na zasiedlenie skazanych w Rosyi na
- ↑ Pierwszym archirejem (biskupem) Irkuckim był Polak, Kulczycki, znany pod imieniem św. Inocentego. Rodem z Ukrainy, uczył się w akademii Kijowskiéj, w której późniéj był prefektem, następnie archirejem Perejakowskim. R. 1727 wysłany w poselstwie do Chin, gdy tam nie przyjęty, pozostał w Irkucku i był pierwszym tam archirejem. Umarł tamże 1731 r. W siedemdziesiąt lat późniéj cerkiew schizmatycka zaliczyła go w poczet swoich Świętych. Obchodzą 26 Listopada.
W roku zeszłym zmarły archirej Irkucki, Porfenii, okazywał swą życzliwość dla Polaków. Kiedy Eichmillera (Polaka) w roku zeszłym rozstrzelano za to, że znieważony przez jenerałgubernatora Wschodniéj Syberyi, Sinielnikowa, wyciął mu policzek, Porfenii nakazał publiczne nabożeństwo za duszę jego, i sam znajdując się na tém nabożeństwie w cerkwi, miał mowę, ubolewając nad niewinnie rozstrzelanym. Rychło zaraz potém i sam Porfenii życie nagle zakończył. — Miał bardzo piękną bibliotekę, w któréj wiele było dzieł katolickich n. p. Encyklopedya Goschler’a (przekład francuzki).
