komitego hetmana Czarnieckiego — przysłał z Lublina srebrne wotum za wyzdrowienie.
R. 1674. Remigian Strzałkowski łowczy lwowski, pułkownik królewski, znakomity wojownik, złożył wotum za cudowne ocalenie.
R. 1666. Jan Klemens Branicki (herbu Gryf), marszałek koronny, złożył wotum.
R. 1669, 26 kwietnia. Marya Kazimiera Sobieska hetmanowa (późniejsza królowa) w ciężkiej chorobie na ospę, ofiarowała się do tego obrazu, a przyszedłszy do zdrowia, złożyła głowę srebrną.
R. 1670. Mniszkówna, starościanka lwowska, za przyczyną tego obrazu ozdrowiała na oczy — i ofiarowała złote oczy.
Lecz oto przed cudownym obrazem Najśw. Panny Łaskawej staje i nasz bohater chrześcijański — co przypomniał był światu świetne czasy wojen krzyżowych — Jan Sobieski!.
Po wzięciu Kamieńca, tego Polski klucza, Turcy jak wezbraną rzeką ognistą wylali spustoszenie swe na Polskę. Sułtan turecki Mohamet IV. z nieprzeliczonem wojskiem szedł na Lwów i wołał nieustannie „Gdańsk, Gdańsk“, dając przez to do zrozumienia, że zamierzał aż na kraniec Polski podążyć. Król Michał zebrał wojsko i pośpieszył mu naprzeciw.
Lecz któż to wojsko do bitwy poprowadzi?
Wzrok wszystkich zwrócony na Sobieskiego, ale Sobieski powróciwszy z Ukrainy, gdzie prawie nie zsiadał z konia, i nieustanne staczał walki, tak ciężko i niebezpiecznie zachorował (mówi ówczesna kronika), że żadnej o życiu swoim nadziei nie czynił“[1]. Widząc jednak, jak jest Ojczyżnie potrzebny, gdy doktorowie nic poradzić nie mogli, jako prawdziwie pobożny rycerz — „suspiravit“ — „westchnął“ do Najświętszej Panny w cudownym tym obrazie, „z podziwieniem samychże doktorów“ tegoż zaraz dnia lepiej się mieć począł; a wkrótce i do zupełnego zdrowia powrócił. I zawdzięczając otrzymaną łaskę na wieczną jej pamiątkę srebrne popiersie swoje do obrazu darował. I wystąpiwszy zaraz do boju otrzymał wielkie zwy-
- ↑ Rogalski o życiu Sobieskiego pisze: „trudy nabawiły hetmana choroby, która zbliżała go do grobu. Żona jego z Gdańska pośpieszyła do umierającego męża“.
