Strona:PL Edward Nowakowski-Mowa żałobna przy odsłonięciu pomnika grobowego dla św. p. Dra Władysława Krajewskiego w kościele krakowskim OO. Kapucynów.djvu/16

moralne — owszem, gorzej — wtłacza wyziewów piekielnych, zabójczą złego truciznę. Krajewski jednak, jak wśród zarazy wyszedł cało, tak i moralna zaraza ducha moskiewskiego, nie dosięgła jego duszy cnotliwej.
 Po długiej niewoli, wrócił nareszcie Krajewski do kraju, powrót ten jednak szczęścia mu nie wrócił. Możeż być Polak szczęśliwy, kiedy Ojczyzna w torturach niewoli dręczona, a ratunku nie ma! Naród w rozproszeniu, w rozstroju, bez znaku życia! Rozpacz atoli, nigdy nie skaziła mu serca i skarga nigdy nie powstała. Czem większa niedola, na tem większy zdobywał się wysiłek w poświęceniu. I nie w obcej zwodniczej pomocy, lecz w Bogu pokładał zawsze nadzieję, ufając przytem, że naród obudzi się przecież z letargu i sprawiedliwości sprawa święta — bądź co bądź — w końcu musi zwyciężyć, wedle słów Zbawiciela: Ufajcie — jam zwyciężył świat.
 Tymczasem, w zawodzie swoim gorliwie pracował, nad wyraz z błogosławieństwem Bożem szczęśliwie. Przedziwna też, tajemniczo-cudowna była jego potęga lekarska. Na sam niemal widok jego, ustępowały choroby; taką wzbudzał ufność, że samą zda się leczył ufnością. Wieleż to razy, gdy go jęk śmiertelnej boleści i rozpaczy powołał, samem przybyciem, jak anioł wybawienia z Nieba zesłany, wnet nadzieję przywracał i chorych boleściom, a konających śmierci, jakby siłą jakąś nadprzyrodzoną wydzierał. Ileż dziękczyniań, ileż błogosławieństw za powrót do życia wznosiło się do Boga za niego. Ileż serc po jego zgonie, o zgon własny trwogą zadrżało; ile łez w żalu po nim wylano! Bo też nietylko chorych na ciele, lecz i na duszy cierpiących był on biegłym lekarzem. Wpływ to był jego cnotliwej i czystej duszy, wielkiej dobroci serca, wyrozumiałości i najczulszego współczucia dla cierpiących. Jakoż widok cierpienia tak go wzruszał, że odczuwając je, zdawało się, że i sam również,