lana odrzekła: Ojcze, byłam w pałacach królewskich szczęśliwa, dobrze mi tam było bardzo i wszyscy tam mnie bardzo kochali, odchodząc tutaj nie miałam nawet odwagi z nikim się pożegnać, żeby się nie rozczulać, lecz nie miałam nawet wyobrażenia o szczęściu, jakiem mnie Pan Bóg tutaj wynagrodził za moje poświęcenie się. Jestem naprawdę tak tu szczęśliwa, jakbym już w niebie była. Przecież ojcze nie zechcesz pozbawić mnie szczęścia — stąd wyprowadzając. Pozwól, niech tu zostanę, gdzie mnie Pan Bóg wprowadził – dla mego i twego ojcze dobra. Została, a król odszedł łzami zalany. Dodajmy nawiasem, że pamiętając, że z Polki była urodzona, Polskę serdecznie kochała, do Karmelitanek w Polsce listy pisywała i przysłała była swój portret, który się w tym klasztorze w wielkiem poważaniu przechowuje.[1]
Jeśli jednak życie Karmelitanek bosych do najwyższego stopnia umartwione, to znowu, jak z przytoczonego przykładu widzimy, dusze ich obfitują również w najwyższym stopniu w pociechy najsłodsze, niebieskie, a co najgłówniejsza, wszystko to razem wzięte i te cierpienia i te pociechy najskuteczniej usposabiają ich, co najważniejsza, do dobrej śmierci. Preciosa in conspectu Domini mors sanctorum ejus.
- ↑ Obacz »Wielebna siostra Teresa od św. Augustyna, Karmelitanka bosa, in 8-o, Kraków, 1897, z dołączonym portretem jej. Książka ta wydana przez O. Rafała Kalinowskiego, przeora Karmelitów bosych, zawierająca:
1. Wstępne objaśnienie O. Rafała. (Prześliczne).
2. Krótkie opisanie życia Ludwiki Maryi francuskiej królewny, Karmelitanki bosej.
3. Kazanie X. A. Lipińskiego r. 1798 w Warszawie na exekwijach (po śmierci tej Karmelitanki-królewny).
