Wtedy zaprowadzą wielkie gospodarstwo, takie jakie dzisiaj tylko u najbogatszych panów widzieć można.
Wspólnie gospodarując na wielkich obszarach ziemi, robotnicy będą mogli posługiwać się najlepszemi narzędziami i maszynami, jakie tylko są używane w gospodarstwie. Będą mieć pługi parowe, żniwiarki i siewniki, młockarnie parowe i wiele innych maszyn, przy pomocy których będą mogli w kilka dni zrobić to, co dzisiaj chłop na swojem gospodarstwie całemi miesiącami robi. Najlepsze nawozy będą użyźniać ziemię; wszelkie gatunki zboża i najkosztowniejszych roślin będą uprawiane; gdzie trzeba grunt osuszyć lub wodę przeprowadzić, tam będą wszędzie porobione kanały. Na wspólnym obszarze ziemi nie zabraknie pastwisk, łąk obszernych, lasów, wody. W rzekach, jeziorach i stawach będzie można zaprowadzać wzorowo urządzone gospodarstwo rybne; w lasach można będzie hodować wszelką zwierzynę; na pastwiskach — utrzymywać prześliczne stada bydła, koni, owiec.
Jednem słowem robotnicy, gospodarując wspólnie na wielkich obszarach ziemi, sto razy więcej zyskują, niż gdyby każdy siedział na swoim małym kawałku.
Przy wspólnem wielkiem gospodarstwie na każdego robotnika wypadnie tylko parę godzin pracy dziennej. Maszyny zastępować będą w znacznej części ludzi, uczynią pracę lekką, niemęczącą i krótką.
Ziemia uprawiana umiejętnie, dobremi pługami orana, zasilana najlepszą mierzwą, zasiewana najlepszemi gatunkami zboża, rodzić będzie daleko więcej.
Tak więc, przy wspólnem wielkiem gospodarstwie robotnicy przy małej pracy będą mieć obfite owoce.
Małe pojedyncze gospodarstwo — to praca ciężka i bieda. Wielkie gospodarstwo wspólne — to mała praca i bogactwo.
Oto dlaczego lepiej mieć wspólną ziemię i wspólnie na niej gospodarować!
Wiemy więc teraz jak i kiedy robotnicy wiejscy otrzymają ziemię.
