Do powtórnego przedstawienia w druku kilku poniższych, przed laty skreślonych uwag, ośmiela i niejako uprawnia mię wzgląd, że lata ubiegłe nie zaprowadziły we wskazanym kierunku żadnej dostrzegalnej zmiany. Cnoty proste dotąd jeszcze pozostają u nas w godnem pożałowania zaniedbaniu. Być może, iż kilka prostych także słów o jednej z nich zwróci na przedmiot ten czyjąkolwiek uwagę, a przez to sprawi jeden z tych minimalnych pożytków, z jakich składa się cała suma społecznej pracy. Mniemam, że w społeczeństwie naszem, dotąd jeszcze nurtowanem niezmiernie szkodliwym i osłabiającym duchem arystokratyzmu, w społeczeństwie, którego członkowie zdolniejszymi są do bohaterstwa niż do uczciwości, do marzeń wzniosłych niż do użytecznej pracy, do estetycznego niż do rozumowego wykształcenia, o cnotach, ludziach i rzeczach prostych nigdy zawiele mówić nie można.
