Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/94

poznać z mego ubioru, kapitanem przybocznej gwardji Jej książęcej mości.
 Canolles uśmiechnął się.
 Zdołał już on ocenić swego przeciwnika i poznał, że miał do czynienia z jakimś dworzaninem, albo kuchcikiem w mundur uwięzionym, którego z braku czasu, czy to nie zdążyli, czy też nie mogli zapiąć.
 — Dobrze, dobrze, panie kapitanie gwardji — rzekł Canolles — podnieś kapelusz i odpowiadaj mi.
 Kapitan natychmiast spełnił pierwszą część rozkazu Canollesa, jako człowiek, który ćwiczył się w tej pięknej wojskowej maksymie:
 „Chcąc umieć wydawać rozkazy, trzeba je pierwej umieć wykonywać".
 — Kapitan gwardji — powtórzył Canolles. — Do djabła! piękny stopień!
 — Tak panie, dość dobry, a więc? — zapytał nieznajomy, prostując się.
 — Nie pysznij no się tak bardzo, kapitanie, — rzekł Canolles — bo ci...
 — Lecz wreszcie pozwól mi się pan zapytać, kto sam jesteś? — zagadnął mniemany kapitan.
 — Chętnie pójdę za pańskim przykładem, i odpowiem na jego pytanie, tak jakeś pan na moje odpowiedzieć raczył. Jestem kapitanem w Nawailskim pułku i przybyłem tu w imieniu króla, jako posłaniec pokoju lub wojny. A więc zostaną, będę łagodnym albo... nieubłaganym, zależnie od tego jak rozkazy Jej Królewskiej Mości spełnione.
 — Nieubłaganymi... — zawołał mniemany kapitan. — Czy być może?... Nieubłaganym!
 O i bardzo, zapewniam pana.
 — Nawet dla Jej książęcej mości?...
 — Dla czegóżby nie? Przecież i ona winna posłuszeństwo królowej.
 — O! nie sądź, panie, że nas zastraszysz, i chciej wiedzieć, że mam pięćdziesięciu uzbrojonych ludzi, gotowych zemścić się za honor. Jej książęcej mości.
 Canolles nie chciał mu zarzucić, że jego siła zbrojna są tylko lokaje i kuchciki, godni zaszczytu służenia pod takim wodzem i że honor księżnej razem z nią w tej chwili do Bordeaux ujeżdża.
 Odrzekł tylko z tą zimną krwią, straszniejszą od groźby