Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/92

 — Pomimo rozkazu królewskiego?
 — Ale kiedy tak późno!
 — Nie idź tylko oznaim jej, Pompée.
 — Biegnę natychmiast.
 I Pompée zbieg! żywo ze schodów, podniecany poszanowaniem i bojaźnią, tymi dwoma bodźcami, nawet żółwia do biegu zdolnymi pobudzić.
 Canolles poszedł do swego pokoju.
 Castorn, rozciągnięty w fotelu, przeraźliwie chrapał.
 Baron przywdział mundur oficerski i czekał wypadku, który sam przygotował.
 — Na honor! — rzekł sam do siebie — chociaż interesy Mazariniego nie tęgo mi się powiodły, za to moje własne na dobrej już stoją drodze.
 Canolles napróżno oczekiwał powrotu Pompéego; po upływie dziesięciu minut, nie widząc go, postanowił sam się przedstawić.
 Dlatego też obudził Castorina i głosem nieznoszącym sprzeciwu, przykazawszy mu czuwać, aby na każdy wypadek mógł być gotowym, skierował swe kroki ku mieszkaniu księżnej.
 Przy drzwiach, baron spotkał kamerdynera w złym bardzo humorze, a to z powodu, że dzwonek przywołał go w tej chwili, kiedy jego służba już się skończyła, i kiedy sądził tak jak Castorin, że nareszcie będzie mógł odpocząć po dniu tak męczącym.
 — Czego pan żądasz?... — zapytał kamerdyner, spostrzegając Canollesa.
 — Chcę złożyć moje uszanowanie Jej książęcej mości księżnej de Condé.
 — Jakto, teraz?
 — Tak, teraz.
 — Nie można, już jest za późno.
 — Coś powiedział, łotrze?
 — Jednak panie... — bąknął kamerdyner.
 — Nie proszę już, a chcę — rzekł Canolles, tonem rozkazującym.\
 — Pan chcesz... Tylko księżna pani tu rozkazuje.
 — Król rozkazuje wszędzie... A ja właśnie tu przybywam z rozkazu królewskiego!
 Kamerdyner zadrżał i opuścił głowę.
 — Wybacz panie — odpowiedział z bojaźnią — jestem