Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/82

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została przepisana.

— Coś pan poznał!... — żywo przerwała mniemana księżna.
— Poznałem — dodał Canolles — że pani masz o mnie toż samo mniemanie, co i księżna wdowa.
— A!... — mimowolnie szepnęła chora, wolniej odetchnąwszy.
Wyrażenie Canollesa nie było zbyt logicznem, pomimo to cios dobrze był wymierzony.
Canolles zauważył z jakim strachem przerwano jej mowę, a z jaką radością przyjęła słowa ostatnie.
— Jednakowoż — mówił oficer — muszę wyznać Waszej książęcej mości, chociaż jej to będzie niebardzo przyjemnem, że mam rozkaz pozostania w zamku i towarzyszenia wszędzie Waszym książęcym mościom.
— A więc — zawołała księżna — nie będę nawet mogła pozostać sama w moim pokoju? o! panie, to niegodnie!
— Powiedziałem Waszej książęcej mości, że taką dano mi instrukcję, lecz uspokój się, pani— dodał Canolles, topiąc w mniemanej księżnej przenikające spojrzenie i dobitnie wymawiając wyraz każdy; — musisz bowiem wiedzieć lepiej, niż kto inny, że umiem być posłusznym prośbie kobiety.
— Ja!... — zawołała księżna głosem, w którym więcej pomieszania, niż zdziwienie przebijało, doprawdy, nie wiem, co pan chcesz powiedzieć i nie pojmuję do jakiej okoliczności stosujesz swe wyrazy.
— Pani — rzekł oficer, kłaniając się — zdawało mi się, że służący, który mnie tu wprowadził, oznajmił nazwisko moje Waszej książęcej mości. Testem baron de Canolles.
— Więc cóż?... — spytała księżna dość pewnym głosem.
— Sądziłem..., że mając szczęście być już raz Waszej książęcej mości użytecznym...
— Mnie! kiedy? racz pan przypomnieć?... — spytała księżna głosem pomieszanym.
Canolles osądził, że za daleko się już posunął, wreszcie prawie zupełnie całą tę rzecz pojął.
— Przez to stałem się użytecznym Waszej książęcej mości, że spełniłem dane mi polecenie nie tak literalnie, jak mi polecono — odrzekł z głębokiem poszanowaniem.
Księżna zdawała się być uspokojoną.
— Panie — odezwała się — wcale nie chcę mu być po-