Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/72

 — Rozkaż pani rozebrać natychmiast księcia d’Enghien i kostjum jego przywdziać na Pierrota.
 — Albo ja chcę, aby moje ubranie dano Pierrotowi!...— zawołał młody książę, gotów już zapłakać, na samą myśl rozstania się z ubiorem, który pierwszy raz dopiero na siebie przywdział, przeciwnie Pierrot, skacząc z radości, uszom swym wierzyć nie chciał.
 — Tak być musi, Mości książę — powiedział Lenet tym głosem surowym, któremu nawet dzieci ulegają — inaczej bowiem zaprowadzą cię natychmiast wraz z matką do więzienia, gdzie już siedzi twój ojciec.
 Młody książę zamilkł, a Pierrot, nie umiejąc panować nad sobą, puścił wodze swej radości; zaprowadzono ich obydwóch do sali dolnego piętra, gdzie miała się odbyć przemiana ubrania.
 — Szczęściem — rzekł Lenet — że księżna wdowa znajduje się tu, inaczej Mazarini pochwyciłby nas.
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że posłaniec miał zacząć odwiedziny od księżnej wdowy, u której właśnie czeka teraz w przedpokoju.
 — Ten posłaniec królewski zapewne jest szpiegiem, mającym polecenie od dworu śledzenia nas?
 — Bezwątpienia.
 — Polecono mu więc strzec nas?
 — Tak, lecz cóż to Waszą książęcą mość obchodzić może, kiedy on nie jej strzedz będzie?
 — Nie rozumiem cię, Lenet.
 Lenet uśmiechnął się i rzekł:
 — Lecz ja wiem dobrze, co mówię, pani, i całą odpowiedzialność na siebie biorę. Każ pani Pierrotowi i księciu zamienić ubrania. Ja zaś sam obowązuję się nauczyć Pierrota jak winien odgrywać rolę księcia i odpowiadać na zadawane mu pytania.
 — A! niech syn mój sam jedzie!
 — Syn twój, pani po jedzie z swą matką.
 — To niepodobna!
 — Dlaczego? Jeśli znajdą mniemanego księcia d‘Enghien, znaleźć także mogą mniemaną księżnę de Condé.
 — Wybornie! A! Rozumiem teraz, mój dobry, kochany Lenet! lecz któż mnie wyobrażać będzie?... — dodała księżna z widoczną niespokojnością.