Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/408

 — Do Libournu! słyszysz, do kroćset djabłów! — krzyczy Cauvignac.
 I ciężka kareta porusza się nareszcie, następnie pędzi z przerażającą szybkością.
 Cauvignac minął drzwi karety, dostał się przed konie pędzi już po gościńcu jak wicher, a koń jego znaczy ślad swój iskrami.
 — Do mnie, Ferguzon, do mnie! — krzyczy pełnym głosem.
 Wtem, słyszy goniących za sobą, z coraz głośniejszemi okrzykami.
 Dwa, czy trzy wystrzały rozległy się za uciekającymi ale z przodu gradem innych na nie odpowiedziano.
 Powóz się zatrzymuje; dwa konie padają z utrudzenia trzeci przeszyty kulą.
 Cauvignac łączy się z oddziałem Ferguzona i z rozpaczą naciera na orszak pana de la Rochefoucault.
 Bordejczycy niezdolni oprzeć się trzykroć przewyższającej sile, cofają się w nieładzie.
 Cauvignac zostaje ze służącym obok Nanony leżącej bez zmysłów.
 Szczęściem znajdowali się tylko o sto kroków od wsi Carbonblanc.
 Cauvignac niesie Nanonę na rękach, aż do pierwszego domu na przedmieściu; tam, dawszy rozkaz, aby przyprowadzono karetę, składa siostrę na łóżko i wciska w konwulsyjnie ściśniętą jej dłoń jakiś przedmiot, którego Finetta rozpoznać nie potrafiła.
 Nazajutrz, Nanona przebudzając się ze snu okropnego podnosi rękę i czuje coś miękkiego, jak jedwab, wonnego, jak kwiaty, dotyka się jej ust bladych.
 Był to promień włosów Canollesa, który Cauvignac z narażeniem własnego życia zdobył na bordejczykach.