Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/370

 — Tak jest.
 — Lecz i ja także byłem komendantem i również nazywałem się Canolles — rzekł Cauvignac. — Potrzeba nam się dobrze porozumieć, żeby nie było omyłki; dość już cierpiałem, patrząc na śmierć tego nieszczęśliwego Richona i nie chciałbym, żeby znowu ktoś inny przez mnie umierał
 — Ale teraz znowu pan się nazywasz Canolles? — spytał nadzorca.
 — Tak jest — odpowiedział baron.
 — A pan, czy także kiedy nosiłeś to nazwisko? — rzekł nadzorca do Cauvignaca.
 — Tak jest — odpowiedział tenże — lecz tylko przez dzień jeden, i jak się przekonywam, wielką wówczas popełniłem niedorzeczność.
 — Więc obaj panowie jesteście gubernatorami?
 — Tak jest — jednocześnie odpowiedzieli obaj więźniowie.
 — A teraz ostatnie zapytanie, które całą rzecz wyjaśni.
 Obaj więźniowie natężyli uwagę.
 — Który z panów — spytał dozorca — jest bratem panny Nanony de Lartigues? bo...
 Cauvignac tak komicznie twarz wykrzywił, że w każdym innym razie, a nie w chwili tak ważnej, pobudziłby do śmiechu.
 Poczem, zwracając się nadzorcy, mówił:
 — A gdybym to ja był bratem Nanony de Lartigues, cóżbyś pan na to powiedział?
 — Prosiłbym, abyś mi pan natychmiast raczył towarzyszyć.
 — Masz, do djabła! — rzekł Cauvignac.
 — Lecz i mnie ona nazywała swym bratem — rzekł Canolles, starając się odwrócić burzę, która widocznie zdawała się zwracać na jego nieszczęśliwego towarzysza.
 — Wstrzymaj się pan, tylko chwilkę — rzekł Cauvignac do nadzorcy, a odprowadziwszy na stronę Canollesa, dodał — mój panie, w obecnej chwili, nie powinieneś uznawać się bratem Nanony; dość już innych za mnie cierpiało, teraz na mnie kolej.
 — Co pan chcesz przez to powiedzieć? — spytał Canolles.
 — O, toby długo potrwało; zresztą, widzisz pan, jak nasz nadzorca się niecierpliwi; bywaj więc zdrów, drogi