Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/351

 Klara na chwilę czuła się uspokojoną; jednakże wybuchy pospólstwa i odblask grobowych świateł, co jak błyskawice ciskały swe promienie i oświetlały pokój; wszystko to taką napełniło ją trwogą, że zasłoniwszy uszy rękami, zamnkęła oczy i oparła głowę o poduszkę klęcznika.
 Wtem Lenet ukazuje się na progu, a widząc, że go me spostrzeżono, wzrokiem pełnym współczucia spogląda na kobietę, której pierś wznosiła się od łkania; przybliża się i westchnąwszy, kładzie rękę na jej ramieniu.
 Klara zerwała się przestraszona.
 — Panie Lenet!... A! więc nie opuściłeś mnie jeszcze
 — O, nie!... — odpowiedział Lenet. — Wychodząc od księżnej, zdawało mi się, że pani nie jesteś jeszcze zupełnie uspokojoną, ośmieliłem się więc przyjść aż tutaj, aby zapytać, czy nie mogę pani być w czem użytecznym?
 — O, drogi panie Lenet... — zawołała wicehrabina — jakże dobrym jesteś, jakżem ci wdzięczna!
 — Jak widzę, nie omyliłem się — rzekł Lenet. — O, mój Boże! rzadko się mylimy, myśląc, że Twoje dzieci cierpią — dodał z melancholijnym uśmiechem.
 — O, tak panie!... — zawołała Klara — tak jest, zgadłeś... cierpię okrutnie!
 — Czyliżeś pani nie uzyskała wszystkiego, czegoś tylko pragnęła? a wyznam ci prawdę, więcej nawet, niżelim się spodziewał.
 — Tak... zapewne... ale...
 — Ale?... rozumiem. Pewnie przeraża panią widok tej radości krwi łaknącego pospólstwa i litujesz się nad losem nieszczęśliwego, co ma umrzeć w miejsce twego kochanka.
 Klara powstała z klęcznika, przez chwilę nieporuszona, jak posąg boleści, wlepiła wzrok w Leneta; po chwili, zimną jak lód ręką dotknęła czoła po którem kroplisty pot spływał.
 — O, przebacz mi, albo raczej przeklinaj mnie!... — rzekła — do tego stopnia posunęłam samolubstwo, żem nawet o tem nie pomyślała. Nie, panie, wyznaję ci najgłębszą pokorę, że ta, obawa, te łzy, ta modlitwa, były dla tego, co żyć ma, gdyż owładnięta miłością, zapomniałam o biednym, co ma umrzeć.
 Lenet uśmiechnął się smutnie.
 — Tak — rzekł — tak być powinno, bo taką jest natura