Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/340

 — Właśnie w tej chwili — odpowiedział dwuznacznie książę — rozważałem to...
 — Rozważ ją, książę, w twojem sumieniu, a lepiej będzie — powiedział Lenet.
 W tej chwili usłyszano skrzypnięcie zawias więziennych.
 Głos ten odbił się we wszystkich sercach, bo oznajmiał przybycie jednego z więźniów.
 Wkrótce dało się słyszeć stąpanie i brzęk halabard, nakoniec rozwarły się drzwi i ukazał się Canolles.
 Nigdy nie był tai piękny, tak gustownie i modnie ubrany; twarz jego spokojna i wypogodzona wyrażała wesołość, połączoną z godnością.
 Zbliżył się śmiało i z wdziękiem, jak gdyby znajdował się w życzliwym gronie przyjaciół, w domu adwokata Lavie, albo prezydenta Lalasne; swobodnie, lubo z wielkiem uszanowaniem ukłonił się księżnej i książętom.
 Księżna, zdziwiona piękną i szlachetną jego postawą przez chwilę z zajęciem patrzyła na młodzieńca; nakoniec przerywając milczenie:
 — Zbliż się pan — rzekła.
 Canolles wykonał rozkaz, powtarzając ukłon.
 — Kto pan jesteś?
 — Jestem baron Ludwik de Canolles, Mości księżno.
 — Jaki pan posiadałeś stopień w wojsku królewskim?
 — Byłem kapitanem, pani.
 — Byłeś pan również gubernatorem twierdzy Saint-George?
 — Miałem ten zaszczyt.
 — Panie pisarzu, czy pan zamieściłeś pytania i odpowiedzi?
 Pisarz uczynił znak potwierdzający.
 — A więc podpisz pan — rzekła księżna.
 Canolles z miną człowieka, niewiedzącego przyczyny tego, co robi, podpisał.
 — Dobrze! powiedziała księżna — teraz możesz się pan oddalić.
 Canolles skłonił się swoim dostojnym sędziom i wyszedł z tą samą swobodą, z tym samym ujmującym wdziękiem nie okazawszy ani ciekawości, ani podziwienia.
 Jak tylko drzwi zostały za nim zawarte, księżna powstała, pytając: