Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/333

ROZDZIAŁ XIII.

 Pani de Cambes skończyła swój strój weselny, prześliczny i skromny zarazem; potem zarzuciła kapę i rozkazała Pompéemu, aby ją poprzedzał.
 Noc już zapadła, rozumiała więc, że trudniej zostanie spostrzeżoną idąc pieszo, aniżeli w herbowej karecie; rozkazała tylko swoim ludziom, aby z powowzem czekał na nią wpobliżu kościoła Karmelitów, przy drzwiach bocznej kaplicy, w której otrzymała pozwolenie zawarcia ślubu.
 Pompée zeszedł ze schodód, Klara postępowała za nim; stary żołnierz, przypominał sobie sławny swój patrol, przed bitwą pod Korbią.
 Wicehrabina przechodząc około salonu księżnej, w którym wielki gwar słychać, spotkała panią de Tourville, prowadzącą za sobą księcia de la Rochefoucauit do gabinetu księżnej.
 — A! bądź pani łaskawą i chciej mi powiedzieć, na czem stanęło?... — spytała Klara.
 — Plan mój został przyjęty! — zawołała truimfującym tonem pani de Tourville.
 — A jakiż on był?
 — Odwet, jak najrychlejszy odwet!
 — Daruj mi, pani, że nie będąc tak obeznana z wyrażeniami wojennemi, nie mam jasnego pojęcia, co ma znaczyć „odwet".
 — Nic prostszego, moje dziecię.
 — Ale jednak wytłumacz mi to, pani!
 — Oni powiesili oficera armji Kondeuszów, nieprawdaż? Poszukamy w Bordeaux oficera armji królewskiej i powiesimy go.
 — Wielki Boże! Co pani mówisz? — krzyknęła Klara przestraszona.