Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/315

 — Idź pan, a gdy okażesz dowody, ja wtenczas z moimi wystąpię.
 Pan d‘Epernon nie wyszedł, ale wybiegł, i nie zwolnił kroku, aż w pokoju Nanony.
 — I cóż, mój drogi książę mi przynosisz.
 — Właśnie też o tem teraz czas myśleć; królowa jest wściekła.
 — Z jakiej przyczyny powstał ten gniew Jej Królewskiej Mości?
 — Okazuje się, że ty, albo ja sam zrobiliśmy komendantem twierdzy Vayres tego Richona, który bronił się, jak lew, i zgubił nam pięciuset ludzi.
 — Richon? — powtórzyła Nanona — nie znam go.
 — A, niech mnie djabli wezmą, jeśli nie pierwszy raz o nim słyszę.
 — To powiedz wręcz królowej, że się myli.
 — A jeżeli to ciebie pamięć zawodzi?
 — Zaczekaj książę, nie chcę sobie mieć nic do wyrzucenia, zobaczę i powiem ci.
 Nanona weszła do swego tajnego gabinetu, zajrzała w regestr pod literę R, lecz nie było w nim wzmianki o patencie Richona.
 — Spiesz się, książę, oświadcz królowej, że napewno jest w błędzie.
 Pan d‘Epernon w mgnieniu oka przebył odległość z domu Nanony do ratusza Libournu.
 — Najjaśniejsza Pani — rzekł do królowej z powagą — jestem niewinny zbrodni,którą mi zarzucasz; patent pana Richona musiał być wydany przez ministrów Waszej Królewskiej Mości.
 — To więc moi ministrowie podpisują „d‘Epernon“ — odpowiedziała królowa cierpko.
 — Jak to być może?
 — Tak, nie inaczej, bo to nazwisko znajduje się na patencie Richona.
 — To być nie może — wymówił książę tonem niepewnym człowieka, zaczynającego wątpić o sobie samym.
 Królowa wzruszyła ramionami.
 — Skoro pan utrzymujesz, że tak być nie może, czytaj więc.
 I podała mu papier leżący na stole, na którym dotąd rękę opierała.