Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/283

wypędzenia, ale jeśli wyjdę, Wasza Królewska Mość nie wejdziesz do Vayres.
 I Cauvignac, pokłoniwszy się zręcznie królowej, zmierzał się ku wyjściu.
 — Najjaśniejsza Pani — wymówił półgłosem Mazarini — zdaje mi się, że źle czynisz, oddalając tego człowieka.
 — No, wróć się i mów — powiedziała królowa — jesteś dziwny, ale dosyć zabawny.
 — Jestem posłuszny Waszej Królewskiej Mości — odrzekł Caurignac, kłaniając się.
 — Co mówiłeś o wejściu do Vayres?
 — Mówiłem Najjaśniejszej Pani, że jeżeli trwasz w zamiarze, który mi się dzisiejszego poranku dostrzec zdawało, to jest: jeśli Wasza Królewska Mość życzysz sobie wejść do Vayres, będę miał za powinność wprowadzić ją tam.
 — Jakim sposobem?
 — Mam w Vayres stu pięćdziesięciu ludzi moich.
 — Własnych?
 — Tak, moich własnych.
 — No i cóż stąd?
 — Odstąpię ich Waszej Królewskiej Mości.
 — A potem?
 — Potem!...
 — Tak, co później?
 — Później! chybaby się djabeł w to wmieszał, żebyś Najjaśniejsza Pani mając stu pięćdziesięciu odźwiernych nie mogła chociaż jednej bramy otworzyć.
 Królowa się uśmiechnęła i pomyślała: nie głupi.
 Cauvignac domyślił się tego i nisko się ukłonił.
 — Co pan żądasz za to? — spytała.
 — A! mój Boże, tylko pięćset liwrów za jednego odźwiernego; jest to płaca, którą daję moim...
 — Będziesz je miał.
 — A dla mnie?
 — Pyszniłbym się niewypowiedzianie, gdybym otrzymał stopień z rąk mojej królowej.
 — A jakiego żądasz?
 — Chciałbym być gubernatorem w Breune, zawsze pragnąłem zostać gubernatorem.
 — Zgadzam się i na to.