Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/272

ROZDZIAŁ V.

 Tymczasem, jak mówiła Nanona, król, królowa kardynał Mazarini i marszałek de la Meilleraie udali się w drogę, dla poskromienia buntowniczego miasta, które otwarcie stronę książąt przyjąć się ośmieliło. Zbliżali się do Bordeaux, bardzo zresztą powoli.
 Przybywszy do Libournu, król przyjął deputację bordejczyków, starających się zapęwnić go o swym szacunku i przywiązaniu, co brzmiało dość dziwnie, to też królowa bardzo dumnie posłów przyjęła.
 — Panowie — powiedziała — pojedziemy przez Vayres; wkrótce więc naocznie przekonać się będziemy mogli, jak dalecedla nas są prawdziwemi wasz szacunek i przywiązanie.
 Gdy królowa wyraz „Vayres“ wymówiła, deputowani świadomi pewnie jakiej okoliczności nieznanej i nieprzyjaznej dla królowej, niespokojnie spojrzeli po sobie.
 Anna Austrjacka, przed którą nic ukryć się nie mogło, uchwyciła to spojrzenie!
 — Śpieszmy prędzej do Vayres — powiedziała — według zapewnienia księcia d‘Epernon, twierdza ma być dobrą. Tam to umieścimy króla.
 Potem, odwracając się do kapitana swej straży przybocznej, Guitaut, i do reszty świty, spytała:
 — Kto jest komendantem twierdzy Vayres?
 — Powiadają, że ktoś nowy — odrzekł Guitaut.
 — Człowiek pewny, bez wątpienia?... — rzekła królowa, brwi marszcząc.
 — Jest on osobiście znany księciu d‘Epernon.
 Czoło królowej się wyjaśniło i powiedziała:
 — Jeśli tak, to tem prędzej ruszajmy w drogę!...
 — Waszej Królewskiej Mości wolno jest czynić co się