Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/243

rów, przeprawię się przez rzekę i weźmiemy Saint-George. Na to już uroczystą wykonaliśmy przysięgę.
 — Wątpię, byście Saint-George wziąć mogli, dopóki baron Canolles żyć będzie — szepnęła Klara ledwie zrozumiałym głosem.
 — W takim razie — odpowiedział Espagnet — zabijemy go, lub zabić każemy!
 Wicehrabna ledwo powstrzymała okrzyk przerażenia, co rad był z piersi się wyrwać.
 — Koniecznie więc trzeba wziąć Saint-George?
 — Jakto! — zawołała księżna — tego tylko pragniemy.
 — A więc — rzekła Klara — pozwólcie mi działać, a twierdza w waszych będzie rękach.
 — Ba! — zauważyła księżna — jużeś mi to raz obiecała, a jednak nie dotrzymałaś słowa.
 — Obiecałam Waszej książęcej mości pojednać z nią barona de Canolles. Usiłowania moje nie udały się; baron nieugiętym pozostał!
 — Czy masz nadzieję, że skłonniejszym będzie do twych życzeń po zwycięstwie?
 — Nie, na ten raz wcale nie o komendancie mówię, tylko, że twierdzę posiąść mogę.
 — Jakim sposobem?
 — Wprowadzę żołnierzy na samo podwórze twierdzy
 — Pani chyba czarodziejką być musisz, że podobnej podejmiesz się sprawy — wtrącił la Rochefoucault.
 — Nie, mości książę; jestem poprostu obywatelką — odrzekła wicehrabina.
 — Żartujesz pani — powiedział książę.
 — Nie, nie! — odrzekł Lenet — dużo przewiduję ze słów wicehrabiny.
 — Nie pragnę więcej — powiedziała Klara — zdanie pana Lenet wszystkiem jest dla mnie. Powtarzam więc raz jeszcze, że Saint-George posiądziemy, jeśli mi wolno będzie pomówić z panem Lenet na osobności.
 — Wasza książęca mość — przerwała margrabina de Tourville — ja także podejmuję się wziąć Saint-George, jeśli mi działać pozwolicie.
 — Niech więc nam margrabina głośno swój plan przedstawi — rzekł Lenet, wstrzymując Klarę, która go na bok odprowadzić chciała, a potem dopiero pani swój mi po cichu objawisz.