Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/204

 Wtem spostrzegła Leneta, który, zauważywszy jej wzruszenie, podał jej rękę i odprowadził do powozu.
 Wówczas odpowiadając na swą własną myśl, tak się doń odezwała:
 — A! jak jesteś szczęśliwy, panie Lenet. Zawsze we wszystkiem zniewalasz przyjmować swoje rady, które zawsze są wykonywane. Prawda — dodała — że są one nieporównane i korzystnie jest słuchać ich...
 — Zdaje mi się — odpowiedział Lenet — że i pani na swoją uskarżać się nie masz powodu; bowiem rada jakąś mi pani podała, została przyjęta.
 — Jak to?
 — Przecież postanowiono, że pani pojedziesz na wyspę Saint-George.
 — Lecz kiedy?
 — Choćby jutro, jeśli mi pani obiecujesz niepowodzenie.
 — Bądź pan aż nadto o to spokojny; obawiam się sama czy nie ziszczą się pańskie domniemania.
 — Tem lepiej.
 — Wytłomacz się pan, gdyż tego nie pojmuję.
 — Konieczny nam jest opór fortecy Saint-George; tym bowiem tylko sposobem, mieszkańcy Bordeaux przyjmą naszych książąt i armję, która niezbędną nam jest w teraźniejszem naszem położeniu.
 — Bezwątpienia — odpowiedziała Klara — chociaż nie jestem obznajmioną ze sztuką wojenną jak margrabina de Tourville, zdaje mi się jednak, że nie atakuje się fortecy, nie wezwawszy jej pierwej do poddania się.
 — W tem masz pani zupełną słuszność.
 — A więc poślą kogoś dla czynienia układów na wyspę Saint-George?
 — Niewątpliwie.
 — Proszę więc, by mnie w tym celu posłano.
 Lenet osłupiał.
 — Ciebie, pani — zawołał. — To już chyba wszystkie nasze damy przekształciły się na amazonki?
 — Dozwól mi pan wykonać ten zamiar.
 — Masz pani słuszność; najgorsze jakie nas spotkać może, jest to, że pani weźmiesz Saint-George.
 — A więc, zgoda?
 — Zgoda.