Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/184

by chcąc odgadnąć jej myśl prawdziwą, a zbliżywszy się do niej, spytał:
 — Czy pani mi to wyrzucasz?
 — Wcale nie; twoje serce, książę, tak doskonałe znalazło przyjęcie, że zamiast wyrzutów, powinszowali masz prawo się spodziewać.
 — A!... — rzekł książę, mimowolnie westchnąwszy — co za szkoda, żem z panią nie pojechał!...
 — Dlaczegóż to!
 — Gdyż w takim razie nie byłbym w Saumur — odpowiedział książę, tonem znamionującym, że miał inną odpowiedź na pogotowiu, lecz, że jej nie śmie, lub nie chce wypowiedzieć.
 — Pewnie Richon o wszystkiem go uwiadomił — pomyślała Klara.
 — Lecz wreszcie — mówił dalej książę — nie użalam się na własne nieszczęście, z niego bowiem wynika dobro publiczne.
 — Co chcesz powiedzieć, Mości książę, nie rozumiem cię.
 — Powiadam, że gdybym był pojechał z panią, nie byłabyś spotkała tego oficera, którego właśnie potem Mazarini przysłał do Chantilly... gdzie tak pokpił swą sprawę.
 — A! książę!... — rzekła Klara drżącym głosem — nie żartuj z tego nieszczęśliwego oficera!...
 — Dlaczego?
 — Dlatego, że jest nieszczęśliwy. Być może, że życiem zapłacił swój błąd, lub swe poświęcenie.
 — Czy umarł z miłości? — zapytał książę.
 — Mówmy bez żartów, Mości książę, wiesz dobrze, że gdybym komu oddała swe serce, to pewnie nie człowiekowi, któregobym na trakcie spotkała... Oświadczam panu, że ten nieszczęśliwy, został dnia dzisiejszego aresztowany z rozkazu Mazariniego.
 — Aresztowany!... — powtórzył książę — skądże to wiesz, kochana wicehrabino?... czy także przypadkiem?
 — Tak. Przejeżdżałam przez Jaulnay...
 — O!... bardzo dobrze; tam zostałem ranny w ramię. A więc pani przejeżdżałaś przez Jaulnay, przez tą samą wieś, w której jak opowiadają...
 — A... książę, dajmy pokój tym opowiadaniom — odpowiedziała Klara zarumeniona. — Przejeżdżając przez