Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/166

 Canolles zadrżał; w jednej chwili, jego zaczerwienione oblicze śmiertelną pokryło się bladością.
 — Panie — rzekł Barrabas, przed którego okrągłemi oczami nic ukryć się nie mogło — czyś się przypadkiem nie zranił o drzwiczki?
 — Nie! nie!
 I Canolles znów pytać zaczął.
 — Do kogóż ta posiadłość należy?
 Do wicebrabiny de Cambes.
 — Młodej wdowy?
 — Bardzo pięknej i bogatej.
 — To musi mieć dużo wielbicieli?
 — Rozumie się, pięknej kobiecie z ładnym posagiem nigdy na nich nie zbywa.
 — A jakąż ma ta osoba opinję?
 — Jak najlepszą. Lecz zupełnie poświęciła się sprawie książąt.
 — Tak, tak, mówiono mi o tem.
 — To prawdziwy szatan, ta kobieta!
 — Ach! to anioł!... — szepnął Canolles, który ilekroć wspomniał Klarę, nigdy dla niej uwielbień nie szczędził.
 Potem głośniej dodał:
 — Czy ona tu mieszka?
 — Teraz bardzo rzadko, lecz dawniej długo mieszkała. Mąż ją tu zostawił i przez cały czas jej u nas bytności, była pociechą całej okolicy. Mówią że teraz bawi u księżnej de Condé.
 Powóz, wyjechawszy na górę, musiał z niej zjechać; woźnica poprosił o pozwolenie wrócenia na kozioł.
 Canolles, bojąc się wzbzudzenia podejrzeń w Barrabasie przez dłuższe badanie woźnicy, schował głowę do powozu.
 Konie pobiegły truchtem.
 Po upływie kwadransa, podczas którego Canolles, zostając ciągle pod spojrzeniem Barrabasa, zapuścił się w ponure rozmyślanie, powóz zatrzymał się.
 — Czy zaczekamy tu na śniadanie?... — zapytał Canolles.
 — Nie, panie, zostajemy się zupełnie. Już stanęliśmy na miejscu. Oto wyspa Saint-George. Pozostaje nam tylko przeprawić się przez rzekę.