Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/164

 Canolles uśmiechnął się mimowolnie, pomimo tak poważnego przedmiotu rozmowy.
 — Chciałeś więc pan powiedzieć — mówił — żeś widział...
 — Tak, panie, widziałem człowieka, który wypił dziesięć dzbanków z nadzwyczajną łatwością, a to przy pomocy oliwy. Wprawdzie napuchł trochę jk to się zwykle zdarza; lecz przy dobrym ogniu powrócił znów do dawnego stanu, nic sobie nie zaszkodziwszy. Oto najgłówniejsza część operacji. Pamiętaj pan więc, że trzeba się rozgrzewać.
 — Rozumiem — rzekł Canolles. Pan zapewne pełniłeś obowiązek kata?
 — Nie!... — odpowiedział jego towarzysz skromnie.
 — Możeś był jego pomocnikiem?
 — Nie, panie; byłem tylko ciekawym widzem.
 — Aha! Jakże się pan nazywasz?
 — Barrabas.
 — Piękne starożytne nazwisko, znane w Biblji.
 — W męce Chrystusowej.
 — Właśnie to chciałem powiedzieć, lecz ze zwyczaju użyłem innego wyrażenia.
 — Czy pan przekładasz Biblję, zapewne jesteś hugonotem?
 — Tak, ale hugonotem bardzo głupim. Czy uwierzysz pan, że umiem zaledwie trzy tysiące wierszy psalmów.
 — W samej rzeczy, jeśli ten tymczasowy dozorca nadal przy nim pozostanie, oliwy będzie mógł dostać, dlatego też postanowił przedłużyć przerwaną rozmowę.
 — Panie Barrabas — spytał — powiedz mi, czy się rozłączymy, czy też zrobisz mi zaszczyt towarzyszenia dłużej?
 — Po przybyciu na wyspę Saint-George, na umartwienie moje, pożegnam pana; będę bowiem zmuszony wracać do swego oddziału.
 — Bardzo dobrze... a więc pan służysz w kompanji Łuczników?
 — Nie, w armji.
 — Czy Mazariniego?
 — Nie, w armji kapitana Cauvignaca, tego samego ca miał honor aresztować pana.
 — A więc pan służysz królowi?
 — Tak sądzę, panie.