Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/13

 — Oni krzyczą: zatrzymajcie się!... — mruczał — oni krzyczą: zatrzymajcie się!
 — No! jak myślisz! możeby lepiej było zatrzymać się?... spytał wicehrabia.
 — Owszem, przeciwnie!... — zawołał Pompée. Pędźmy jeszcze dwa razy prędzej, jeśli można. Naprzód! naprzód!
 — Tak, tak, naprzód!... — krzyczał wicehrabia, równie przestraszony, jak jego obrońca.
 — Zbliżają się! zbliżają!... — mówił Pompée — czy nie słyszysz, panie wicehrabio?
 — Niestety! słyszę.
 — Więcej ich jest, niż trzydziestu. Masz tobie! Znowu na nas wołają. Zginęliśmy.
 — Zamęczmy konie jeśli tego potrzeba — rzekł wicehrabia ledwie żywy.
 — Wicehrabio! wicehrabio!... — wołał głos — zatrzymaj się! zatrzymaj się! Zaczekaj i ty stary durniu!
 — A! oni nas znają, wiedzą, że wieziemy pieniądze dla księżnej, wiedzą, że mamy udział w spisku; będą nas żywcem łamać kołem.
 — Zatrzymajcie się! zatrzymajcie się! — nie przestawał wołać głos.
 — Krzyczą, żebyśmy się zatrzymali — rzekł Pompée — na przedzie mają wspólników; jesteśmy otoczeni ze wszystkich stron!
 — A jeśli rzucimy się w bok, w pole, przebiegną obok nas, niedostrzegłszy.
 — Doskonała myśl — rzekł Pompée. No, dalej w bok!
 Obaj jeźdźcy zwrócili konie na lewo. Rumak wicehrabiego zręcznie prowadzony, przeskoczył rów; lecz ciężki koń Pompego zamiast naśladować pierwszego, stanął tylko na krawędzi rowu; ziemia nie wytrzymała jego ciężaru, zapadła się i koń stoczył się do rowu, pociągając za sobą jeźdźca, który przestraszony upadkiem, rozpaczliwie wrzeszczeć począł.
 Wicehrabia ubiegł już z pięćdziesiąt kroków; lecz usłyszawszy jęki swego sługi, pomimo, że sam był bardzo przelękniony, zwrócił konia, by pospieszyć na pomoc towarzyszowi.
 — Litości!... — krzyczał Pompée. — Poddaję się, należę do wicehrabiego de Cambes.
 Głośny śmiech odpowiedział na te żałosne jęki; wice-