Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/122

jakie ci się podoba; a byleby tylko niepewność nie trwożyła mnie szczęśliwym się nazwę.
 — Gdzież się pan teraz udaje?
 — Do Paryża, dla zdania rachunku z poselstwa mego.
 — A potem?
 — Do Bastylji może.
 — A w razie, jeśli tam nie pójdziesz?
 — Powrócę do Libournu, gdzie mój pułk kwateruje.
 — A ja do Bordeaux, gdzie zamieszka księżna. Czy nie znasz pan jakiej odosobnionej wsi, na drodze z Bordeaux do Libournu?
 — Znam jedną, której wspomnienie jest mi tyle drogiem, co Chantilly.
 — Zapewne Jaulnay — spytała uśmiechając się wicehrabina.
 — Tak, Jaulnay — powtórzył Canolles.
 — Do Jaulnay cztery dni drogi. Dziś mamy wtorek; zatrzymam się więc tam całą niedzielę.
 — O dzięki! dzięki!... — zawołał Canolles cisnąc do ust swych rękę, której wicehrabina cofnąć odwagi nie miała.
 Po chwili powiedziała:
 — Teraz pozostaje nam dokończyć naszą małą komedję.
 — A tak! komedję, która ma mnie wystawić na pośmiewisko Francji. Lecz nic nie mogę przeciwko temu powiedzieć; ja sam bowiem wybrałem, jeśli nie rolę, którą w niej odgrywałem, to przynajmniej jej rozwiązanie.
 Wicehrabina spuściła oczy.
 — Teraz powiedz mi pani, co mi czynić pozostaje — obojętnie zapytał Canoles — czekam twych rozkazów i na wszystko gotów jestem.
 Klara była tak wzruszoną, że Canolles mógł widzieć, jak suknia na jej tonie wznosiła się od nierównych i przyśpieszonych uderzeń serca.
 — Czynisz pan dla mnie wielką ofiarę — odpowiedziała — lecz na imię Boga, wierz mi, że wieczną za to wdzięczność dla ciebie zachowam. Tak, pan przeze mnie popadniesz w niełaskę u dworu; surowo za mnie sądzony będziesz. Błagam cię panie, pogardź tem wszystkiem. jeśli ci przyjemnie będzie wspomnieć, żeś mnie uczynił szczęśliwą.