Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/117

jedynie, abyśmy się nie rozstali w kłótni, abyś nie myślał, że jestem niewdzięczna, abyś dobrowolnie powrócił dane mi przeze mnie słowo... abyś wreszcie widział we mnie chociaż tylko przyjaciółkę, ponieważ nasz odmienny polityczny sposób myślenia, nie pozwala mi nigdy być czem innem dla pana.
 — Boże mój! — zawołał Canolles — a więc znowu się zawiodłem; pani mnie nie kochasz!
 — Nie mówmy o naszych uczuciach, baronie; lepiej zastanówmy się nad niebezpieczeństwem, które, jeśli tu zostaniemy, nam obojgu zagraża; odjeżdżaj pan, albo mnie pozwól odjechać; to jest koniecznem.
 — Co mówisz, pani?...
 — Prawdę. Zostaw mnie pan tutaj, a sam powracaj do Paryża oznajmić Mazariniemu i królowej, co się tu wydarzyło. Pomogę ci, baronie, ile będę mogła; lecz odjeżdżaj ! odjeżdżaj!
 — Lecz mamże ci powtórzyć pani? — zawołał Canolles — rozstać się z tobą, jest to samo co umrzeć!
 — Nie, nie, pan nie umrzesz, gdyż zachowasz nadzieję, że kiedyś, w szczęśliwej chwili ujrzymy się znowu.
 — Los rzucił mnie na twą drogę, pani, albo raczej ciebie wicehrabino, na mej drodze już dwa razy umieścił; nakoniec sprzyjać mi przestanie, a skoro się z panią rozstanę, nigdy cię już nie ujrzę.
 — To ja ciebie, baronie, poszukam.
 — O! pani, żądaj mojej śmierci a umrę z ochotą, bo cóż to jest śmierć? Jedna chwila boleści, nic więcej. Lecz nie chciej, bym się miał z tobą rozstawać. Na samą myśl rozstania, serce mi pęka. Pomyśl, pani, zaledwiem cię ujrzał, zaledwie mówiłem z tobą...
 — Dobrze. A jeżeli ci, baronie, pozwolę pozostać jeszcze dzisiaj, jeżeli cały dzień będziesz mnie widział — zadowolisz się tem?
 — Nic nie obiecuję.
 — I ja także. Obiecałam tylko uprzedzić pana o chwili Trzebaż więc wszystko czynić, co pani zechcesz? We wszystkiem trzeba cię słuchać? Zaprzeć się samego siebie, i ślepo iść za wolą twoją?... A więc, jeśli tego wszystkiego potrzeba, dobrze! Masz pani przed sobą niewolnika, gotowego spełniać wszystkie twoje rozkazy. Rozkazuj więc pani, jestem ci posłuszny.