Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/112

 Canolles powrócił do siebie w zamiarze ubrania i wejścia choćby gwałtem do wicehrabiny.
 Lecz spojrzawszy na zegar spostrzegł, że jeszcze nie było siódmej godziny.
 W zamku wszyscy spali.
 Canolles rzucił się na krzesło i zamknął oczy, aby odświeżyć myśli i rozpędzić, jeśli tylko można, widziadła, ktróe snuły się wokoło niego, czasami tylko otwierał je, aby spojrzeć na zegar.
 Godzina ósma wybiła, w zamku wstawać zaczęto.
 Z niewypowiedzianą przykrością Canolles przeczekał jeszcze pół godziny; nakoniec, straciwszy cierpliwość zemiastszedł ze schodów i zbliżył się do Pompéego, który napawając się na podwórzu rannem powietrzem, opowiadał otaczającym go lokajom wojnę pikardyjską, za nieboszczyka króla prowadzoną.
 — Czy ty jesteś intendentem Jej książęcej mości?... — zapytał go Canolles, jakby go dopiero po raz pierwszy widział.
 — Tak, panie — odpowiedział zdumiony Pompée.
 — Uprzedź Jej książęcą mość, że chcę mieć zaszczyt złożyć jej moje uszanowanie.
 — Lecz Jej książęca mość...
 — Już wstała.
 — Jednak....
 — No, idź...
 — Sądziłem, że pański odjazd...
 — Odjazd mój zależeć będzie od widzenia się z Jej książęcą mością.
 — Lecz ja nie mam na to rozkazu księżnej.
 — Ja zaś mam rozkaz królewski — odpowiedział Canolles.
 I przy tych słowach z dumą uderzył się po kieszeni kaftana.
 Pomimo jednak swej stałości, Canolles uczuł, że odwaga opuszczać go zaczyna.
 Rzeczywiście jego znaczenie od dnia wczorajszego bardzo się zmniejszyło; już dwanaście godzin upłynęło, jak księżna wyjechała, a nie zatrzymując się przez noc całą, znajduje się już pewnie o dwadzieścia, albo dwadzieścia pięć mil od Chantilly.
 Pomimo więc największego pośpiechu, Canolles nie