Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/107

 Zaprzestawszy dalszej przechadzki, stanął na piedestale posągu, gdzie zawiązał ze swem urojeniem tę wieczną rozmowę serc zakochanych, które wszędzie widzą przedmiot ubóstwiany.
 Baron w tym stanie przepędził z pół godziny i z niewypowiedzianą radością patrzał na te firanki, przed któremi każdy inny przeszedłby obojętnie, gdy nagle okno w galerji roztworzyło się i ukazała się postać Pompéego.
 Wszystko, co miało stosunek z wicehrabiną, zwracało szczególną uwagę Canollesa; oderwał więc oczy od tych. tak przyciągających firanek i dostrzegł, że Pompée usiłuje rozmawiać z nim na migi. Z początku Canolles nie chciał wierzyć, że te znaki do niego były zwracane, i z uwagą obejrzał się dokoła; wówczas Pompée, zauważywszy powątpiewanie barona, przydał do swych znaków przyzywające świśnięcie, mogące się zdawać bardzo nieprzyzwoitem ze strony prostego masztalerza, wobec posła króla Francji, lecz Canolles, skoro ujrzał w rękach Pompéego jakiś przedmiot biały, wszystko, a nietylko świśnięcie byłby mu wybaczył; w tym bowiem białym przedmiocie poznał papier zwinięty.
 — List! — pomyślał — ona pisze do mnie, co to ma znaczyć?
 Zbliżył się ze drżeniem, chociaż radość była pierwszem jego uczuciem; bo w radości zakochanych jest zawsze pewna cząstka bojaźni, która może właśnie stanowi powab najgłówniejszy.
 W miarę, jak Canolles zbliżał się, Pompée coraz wyraźniej pokazywał papier.
 Nareszcie Pomée wyciągnął rękę, a Canolles podstawił kapelusz.
 Widać więc, iż ci dwaj ludzie doskonale się zrozumieli; upuszczony bowiem przez Pompéego list, baron uchwycił zręcznie i natychmiast udał się w oddalone miejsce ogrodu, by go swobodnie przeczytać.
 Pompée, bojąc się zapewne kataru, zamknął okno.
 Lecz pierwszy list od kobiety, którą kochasz, nie czyta się tak odrazu, zwłaszcza, gdy ów list niespodziewany pisany jest bez powodu, chyba tylko w celu zadania ciosu szczęściu twemu. W samej rzeczy, o czemby mogła doń pisać wicehrabina, jeśli nic się nie zmieniło od ich umo-