Strona:PL Dumas - Wojna kobieca T2.pdf/10

 — Udajmy się w cień, panie wicehrabio; sądzę, uczynimy najrozsądniej.
 — No, dobrze!
 — Czy pan się boisz, panie wicehrabio?
 — O nie, kochany Pompée, przysięgam ci!
 — Lecz czegóż miałbyś się pan obawiać, kiedy ja tu jestem i czuwam nad tobą; gdybym był sam, nie lękałbym się niczego. Stary żołnierz ani Boga, ani djabła bać się nie powinien; ale pan jesteś towarzyszem, którego trudniej ustrzec, niż skarbu, co go mam w tyle na koniu. To też właśnie ta podwójna odpowiedzialność przestrasza mnie. A!... a! co to tam za czarny cień? Teraz, widać nawet jak się porusza.
 — Nie przeczę temu — odrzekł wicehrabia.
 — Pojmujesz pan, co to jest być w cieniu — my widzimy nieprzyjaciela, a on nas nie widzi. Patrz pan, ten nędznik muszkiet niesie?
 — Tak się zdaje; ale on sam jeden, a nas jest dwóch przecie.
 — Panie wicehrabio, ci co chodzą sami, są najstraszniejsi. Samotność okazuje niezmienność i moc charakteru. Sławny baron des Adrets chodził zawsze sam... Aj! zdaje mi się, że celuje do nas... Schyl się wicehrabio, bo zaraz strzeli.
 — Co ci się zdaje Pompée; on tylko przełożył muszkiet z jednego ramienia na drugie.
 — Nic nie szkodzi; przeczekajmy wystrzał, schyliwszy się; to już taki zwyczaj na wojnie.
 — Przecież widzisz, że nie strzela.
 — Nic strzela — rzekł Pompée, podnosząc głowę. Dobrze! Pewnie przeląkł się naszych śmiałych postaci. Aha! on się boi! pozwól mi pan pierwej samemu pomówić z nim, a potem pan zaczniesz: tylko grubym głosem.
 Cień przybliżał się ciągle.
 Pompeée głośno zawołał:
 — Hej, przyjacielu! coś ty za jeden.
 Cień widocznie przelękniony, zatrzymał się.
 — Teraz na pana kolej krzyczenia!... — rzekł Pompée.
 — A to na co?... — spytał wicehrabia. Nieborak i tak już drży cały.