Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/87

 — Jakże on wyglądał? no, mów szczerze — spytał książę.
 — Prawdę powiedziawszy — odrzekł Cauvignac — był to śliczny młodzieniec, blond włosy, wysmukły; jechał z jakimciś masztalerzem.
 — Właśnie tak — powiedziała Nanona, przygryzając wargi.
 — I jesteś w nim zakochany?
 — W kim?
 — W tym ślicznym młodzieńcu, jasnowłosym, wysmukłym.
 — Co to znaczy?... — spytał Cauvignac. — Co chcesz powiedzieć Mości książę?
 — Czy masz dotąd, na sercu szarą rękawiczkę? — mówił dalej książę, chytrze się uśmiechając.
 — Szarą rękawiczkę?
 — Tak, tęż samą, której wczoraj w wieczór przyglądałeś się i całowałeś.
 Cauvignac już nic nie rozumiał.
 — Tę samą z której domyśliłeś się wybiegu, me-ta-mor-fo-zy... — mówił dalej książę, dobitnie wymawiając każdą sylabę.
 Z jednego tego wyrazu, Cauvignac pojął wszystko.
 — A!... — zawołał — więc ten szlachcic był przebraną kobietą?... Słowo honoru, domyślałem się tego.
 — Niema już wątpliwości — powiedziała do siebie Nanona.
 — Daj mi pić, moja siostro — rzekł Cauvignac. — Nie wiem, kto wypróżnił butelkę stojącą obok mnie, lecz w niej już nic niema.
 — Dobrze!... Dobrze!... — przemówił książę — można go jeszcze wyleczyć, kiedy miłość nie przeszkadza mu dobrze jeść i pić. Sprawy królewskie nic na tem nie ucierpią.
 — Jakto? Sprawy królewskie miałyby ucierpieć przez moją miłość! — zawołał Cauvignac. — O! nigdy! Sprawy królewskie przedewszystkiem!... Sprawy królewskie to rzecz święta! No! za zdrowie króla, Mości książę.
 — Można więc liczyć na twe poświęcenie, baronie?
 — Na me poświęcenie dla króla?
 — Tak.