Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/40

 — Przeciwnie, poznają się, racz pan słuchać.
 — A! jeśli Richon wygada się!
 — Nie ma się czego obawiać, to człowiek bardzo ostrożny.
 — Tss... tss...
 Obaj zamilkli; po niejakiej chwili dał się słyszeć głos barona.
 — Daj dwa nakrycia, Biscarros!... — krzyczał Canolles — prędzej!... dwa nakrycia!... Pan Richon wieczerza ze mną.
 — O!... nie!... — odpowiedział Richon — niepodobna.
 — Dlaczego!... więc pan chcesz wieczerzać sam, jak ten młody szlachcic?
 — Co za szlachcic?
 — Ten na górze.
 — Co za jeden?
 — Wicehrabia de Cambes.
 — Więc pan znasz wicehrabiego?
 — A jakże! ocalił mi życie.
 — On?
 — Tak, on.
 — Jakim sposobem?
 — Zostań pan ze mną, przy wieczerzy opowiem ci wszystko.
 — Nie mogę, wieczerzam u niego.
 — W rzeczy samej on czeka na kogoś.
 — To na mnie, a ponieważ się już spóźniłem, pozwolisz więc baronie, życzyć ci dobrej nocy?
 — Nie, do djabła... nie pozwolę na to!... — zawołał Canolles. — Zamierzyłem wieczerzać w towarzystwie, a więc albo pan ze mną, albo ja z panem wieczerzać muszę. Biscarros dwa nakrycia.
 Lecz gdy Canolles odwrócił się i uważał, czy jego rozkaz spełniono, Richon wbiegł na schody. Na ostatnim stopniu, ręka jego spotkała małą rączkę, która wciągnęła go do pokoju wicehrabiego de Cambes, zamknęła drzwi, a dla większego bezpieczeństwa, zasunęła go na dwa rygle.
 — Niech djabli porwą — mruczał Canolles, napróżno szukając oczyma Richona i siadając do osamotnionego stołu — nie wiem doprawdy, dlaczego wszyscy są przeciwko mnie w tym przeklętym kraju; jedni ścigają mię, aby