Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/38

 Wicehrabia spojrzał na barona z widoczną nieufnością; zdawało się, że nie wie co odpowiedzieć.
 — Na honor — rzekł Canolles, śmiejąc się — pan mnie się boisz. Czy czasem nie jesteś wicehrabio kawalerem Maltańskim? może wstępujesz do zakonu, albo co być może, szanowni rodzice pana wpoili w niego odrazę do familji baronów de Cannoles? Lecz na Boga i ja nie zgubię pana, jeśli przepędzimy godzinę przy jednym stole.
 — Nie mogę iść do ciebie, baronie.
 — A więc pan nie chodź do mnie... lecz kiedy ja już przyszedłem...
 — Tem bardziej baronie przyjąć cię nie mogę. Czekam na kogoś.
 Canoiles zmięszał się.
 — A! pa czekasz na kogoś?... — powiedział.
 — Tak jest.
 — Na honor!... — rzekł Canolles po chwili milczenia — wolałbym wicehrabio, gdybyś nie zważając na grożące mi niebezpieczeństwo w chwili naszego poznania, nie zatrzymywał mnie, niechby się ze mną co bądź stało... niż odrazą jaką mi okazujesz, niweczył usługę, za którą jeszcze me dosyć ci podziękowałem.
 Młodzieniec poczerwieniał i zbliżając się do barona...
 — Przebacz mi panie — rzekł drżącym głosem — widzę, że bardzo jestem niegrzeczny. Gdyby nie ważne familijne interesy, o których pomówić muszę z osobą, na którą czekam, poczytałbym sobie za szczęście wieczerzać z panem; chociaż...
 — O! kończ pan — powiedział Canolles — cokolwiek mi powiesz, postanowiłem nie gniewać się na ciebie.
 — Chociaż — mówił dalej młodzieniec — znajomość nasza jest dziełem czy to nieprzewidzianego wypadku, czy też nagłego spotkania.
 — I cóż to stanowi?... — spytał Canolles. Przeciwnie, właśnie w takich przypadkach zawiązuje się najtrwalsza i najszczersza przyjaźń, lecz to co pan przypisujesz przypadkowi, zdziałała Opatrzność.
 — Opatrzność — odparł wicehrabia z uśmiechem. Ja chcę wyjechać stąd za dwie godziny, lecz drogą zupełnie przeciwną tej, którą pan pojedziesz; chciej mi wierzyć, baronie, że mocno żałuję, nie mogąc przyjąć przyjaźni, któ-