Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/14

 — Cóż! każdy robi co może, mój panie. Byłem z kolei adwokatem, żołnierzem i partyzantem; widzisz pan, żem wszystkiego próbował.
 — A czemże psan jesteś teraz?
 — Pańskim najuniżeńszym sługą — odrzekł młody człowiek, kłaniając się z wymuszonem uszanowaniem.
 — Czy masz pan list wiadomy?
 — A pan, masz obiecany blankiet?
 — Oto jest.
 — Czy pan chcesz uczynić zamianę?
 — Racz pan chwilkę zaczekać jeszcze — rzekł rycerz w niebieskim płaszczu. Rozmowa z panem sprawia mi wielką przyjemność, nie chciałbym jej tak prędko przerywać.
 — Owszem, panie! rozmowa moja i ja sam jesteśmy na jego usługi. A więc rozmawiajmy, jeśli panu to sprawia przyjemność.
 — Może pan chcesz, żebym wsiadł do jego łódki, lub może też raczysz przejść do mojej? Ponieważ zaś jedna zostanie próżną, będziemy mogli wsadzić do niej naszych przewoźników i kazać im się oddalić!
 — Niiema potrzeby; pan władasz zapewne jakim obcym językiem?
 — Mówię po hiszpańsku.
 — I ja także. Mówmy więc po hiszpańsku, jeśli ten język panu się podoba.
 — Doskonale!... — rzekł tym umówionym językiem rycerz w niebieskim płaszczu. A więc, jaka przyczyna — mówił dalej tenże — skłoniła pana do odkrycia księciu d‘Epernon niewiary pewnej damy?
 — Chciałem wyświadczyć usługę temu zacnemu panu, zjednać sobie względy jego.
 — Czy pan masz jaką urazę do panny de Lartigues?
 — Ja! przeciwnie, muszę nawet wyznać, że jej wiele winien jestem, i byłbym w rozpaczy, gdyby się jej jakie nieszczęście przytrafić miało.
 — A więc pan jesteś nieprzyjacielem barona de Canolles?
 — Nigdy go nie widziałem i znam go tylko z nazwiska; muszę jednak wyznać, żem wiele słyszał o uprzejmości i odwadze tego szlachcica.