Strona:PL Dumas - Wojna kobieca.pdf/13

ROZDZIAŁ II.

 — Jakto, pan jesteś zamaskowany?... — spytał z zadziwieniem i złością nowoprzybyły, człowiek otyły, około pięćdziesięciu ośmiu lat mieć mogący, z oczyma srogiemi i nieruchomemi, jak oczy drapieżnych ptaków, z siwawemi wąsami i hiszpańską bródką. Nieznajomy ten nie miał maski, lecz włosy i twarz o ile mógł najstaranniej chował pod obszerne skrzydła, galonami okrytego kapelusza; ciało zaś jego i ubiór ginęły pod licznemi fałdami niebieskiego płaszcza.
 Cauvignac przypatrzywszy mu się zbliska, nie mógł ukryć swego zadziwienia, i pomimowolnie zdradził je szybkiem poruszeniem.
 — Co panu jest?... — spytał nieznajomy w niebieskim płaszczu.
 — Nic panie... o mało co nie straciłem równowagi. Lecz zdaje mi się, żeś pan raczył mię o coś pytać; cóżeś do mnie mówił?
 — Pytam się, dlaczego włożyłeś pan maskę?
 — Szczere pańskie pytanie — rzekł Cauvignac — i ja też odpowiem na nie z równą szczerością; zamaskowałem się dlatego, żebyś pan nie mógł widzieć mej twarzy.
 — Więc ją znam?
 — Nie sądzę; lecz gdybyś ją raz tylko zobaczył, mógłbyś później poznać, co podług mego zdania, zupełnie jest bezużytecznem.
 — Tak, lecz wtenczas, kiedy moja szczerość nic mi zaszkodzić nie może.
 — Szczerość pańska odsłania — nawet cudze tajemnice?
 — Tak, lecz wtenczas kiedy podobne odkrycie może mi przynieść jakąś korzyść.
 — Szczególnem się pan zajmujesz rzemiosłem.