Strona:PL Dumas - Paulina.pdf/28

 W tej chwili dopiero przypomniała sobie, że przed dwiema godzinami wypróżniła szklankę...
 — Czy cierpisz? — zapytałem.
 — Jeszcze nie! — odpowiedziała.
 Nadzieja we mnie wstąpiła.
 — Czy dawno trucizna była tu przeniesiona?
 — Dwa dni i dwie noce, o ile sądzić mogę...
 Przypatrzyłem się szklance ma mowo. Głęboki osad pokrywający dno uspokoił mnie: przez te dwa dni i dwie noce trucizna opadła. Paulina wypiła wodę zatrutą wprawdzie, niedość jednak silnie, by miała sprowadzić śmierć.
 — Niema ani chwili do stracenia — rzekłem chcąc ją wziąć na ręce — trzeba uciekać i szukać ratunku.
 — Będę mogła iść sama — powiedziała Paulina, cofając się nieśmiało.
 Natychmiast więc skierowaliśmy kroki nasze ku pierwszym drzwiom, które zamknęliśmy za sobą: potem zbliżyliśmy się ku drugim i te otworzyły się bez trudu. Znaleźliśmy się w kaplicy. Księżyc błyszczał na czystem niebie. Paulina wyciągnęła ręce i padła po raz drugi na kolana.
 — Idźmy, idźmy — wołałem — każda chwila może być zgubą naszą!
 — Cierpię już — zawołała powstając.
 Zimny pot oblał mi skronie; wziąłem ją na ręce jak dziecię, przeszedłem szybko ruiny i biegnąc prawie, doszedłem do wybrzeża, kierując się ogniem rozpalonym przez moich przewoźników.
 — Podawać łódkę! — zawołałem głosem, po którym poznać mogli, że niema ani chwili do stracenia.
 Rzucili się do łódki i wkrótce potem przypłynęli, o ile można było najbliżej. Wszedłem w wodę po kolana, wzięli z rąk mych Paulinę i złożyli w łódce. Ja wskoczyłem za nią.
 — Czy cierpisz więcej? — zapytałem.
 — Tak — odpowiedziała.
 Co działo się w mem sercu — opisać trudno. Targała niem rozpacz prawie. Przeciwko truciźnie nie miałem nic, żadnego środka. Wtem przyszła mi na myśl woda morska; — napełniłem nią muszlę, którą znalazłem na dnie łódki i podałem Paulinie.
 — Wypij to — rzekłem.